SWD Dragunow – nieoczywista broń dla myśliwego – Koło Łowieckie JELEŃ w Kamieniu Pomorskim

SWD Dragunow – nieoczywista broń dla myśliwego

Przez Mariusz Stankiewicz Artykuły, Strzelectwo Dragunow, SWD

W ramach kącika “nieoczywistej broni dla myśliwego” najbardziej rozpoznawana broń strzelca wyborowego na świecie SWD Dragunow (Cнайперская винтовка Драгунова) . Zacznijmy tradycyjnie od historii.

W czasie I wojny światowej zaobserwowano potrzebę wprowadzenia samopowtarzalnej broni dla piechoty. Różne kraje prowadziły swoje projekty, jako przykład może posłużyć tu USA i jej M1 Garand. Rosjanie również podążyli tą drogą i zaprojektowali pierwszy średnio udany karabin AWS 36. Miał on zastąpić dobrze znanego Mosina wz. 1891. Kolejny SVT 38 testowany podczas wojny zimowej z Finlandią został poprawiony, pozbawiony wad poprzednika i wprowadzony do produkcji jako SWT 40. Karabin wyposażano również w opracowany dla niego celownik optyczny PU. W takiej konfiguracji karabin produkowano do roku 1942.

Wybuch wojny, ograniczenia materiałowe i potrzeby frontowe, a także zbyt skomplikowana konstrukcja SVT, zadecydowały o wyposażenie armii w zmodernizowany karabin Mosina wz. 91/30. Dostrzeżono również potrzebę wprowadzenia broni precyzyjnej. Początkowo duże nadzieje pokładano w SVT. Jednak nie okazał się on tak celny jak oczekiwano i funkcję tę przez praktycznie cały okres II wojny światowej spełniał Mosin wz.1891/30 z celownikiem optycznym.

Po wojnie powrócono do koncepcji opracowania wyborowej broni samopowtarzalnej. SWD został opracowany w biurze Jewgienija Dragunowa na przełomie lat 50 i 60. Był to doświadczony konstruktor, także broni sportowej. Od kwietnia1949 r. pracował nad sportowym karabinem na bazie Mosina. Jednostrzałowy S-49 stał się niezwykle popularny i został użyty po raz pierwszy podczas Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 r. w Helsinkach.

Nowy karabin snajperski SWD w roku 1963 wszedł do uzbrojenia armii ZSRR, a w 1965r. trafił również do armii LWP[1]. Karabin działa na zasadzie odprowadzenia gazów prochowych przez boczny otwór w lufie na tłok gazowy o krótkim skoku. Zastosowanie tłoka gazowego przyczyniło się do zmniejszenia zaburzenia środka masy broni podczas strzału, a tym samym poprawiło jej celność. Ryglowanie zamka jest podobne jak w karabinkach AK, czyli przez obrót zamka z trzema ryglami w komorze zamkowej. Karabin zasila dwurzędowy magazynek o pojemności 10 naboi. Wykorzystano tutaj sprawdzony i powszechnie wykorzystywany nabój 7,62x54R. Standardowo karabin posiada stałą kolbę drewnianą. Powstały również wersje ze składaną na bok kolbą SWDS, a nawet wersja w układzie bullpup SWU.

Pierwotnie J. Dragunow opracował karabin ze skokiem gwintu 1:320 mm, który bardzo dobrze stabilizował pociski od 150-160gr, ale także dawał sobie radę z pociskami 170-180gr. Do lat 70-tych karabin był produkowany właśnie z taką lufą. Przy użyciu naboju 7N1 dokładność wynosiła 1,04 MOA. Pod naciskiem armii przeprojektował go na skok 1:240 mm co umożliwiało użycie ciężkich pocisków w tym wybuchowych. Dla takiego rozwiązania optymalne były pociski w przedziale 180-200gr (akceptowalne 160-180gr). Ciekawy zabieg wykonali Chińczycy, którzy skopiowali bardzo dokładnie SWD. Początkowo używali identycznego skoku jak Rosjanie. Okazało się jednak, że amunicja o ciężarze 152 gr (7N1) uzyskuje gorszą celność, aż o 19%. Zastosowali w nowej konstrukcji (Typ 85) skok gwintu 1:315mm co pozwoliło używać szeroką gamę pocisków od 147-180gr. Jak widać historia zatoczyła koło i powrócono ostatecznie do pierwotnego założenia konstruktora.

Standardowo SWD został wyposażony w optykę PSO-1 o stałym powiększeniu 4x24mm. Pokrętło regulacji pionowej pozwala na wprowadzanie poprawek w zakresie od 1 (100m) do 10 (1000m). Pokrętło regulacji poprawek poziomych porusza się w zakresie od -10 do +10. Ciekawostką jest zastosowanie w lunecie filtra podczerwieni. Jest on ładowany podczas dnia światłem słonecznym, a w nocy po przełączeniu umożliwia wykrywanie źródeł światła podczerwonego emitowanego przez noktowizję. W Polsce dla tego karabinu w latach 90 opracowano w PCO[2] nowy celownik LD-6 6×42.

W skład wyposażenia wchodzi również bagnet wz. 1959 typ 6H4. Zunifikowano w tym modelu standard mocowania, co umożliwia wykorzystanie go na wszystkich kolejnych wersjach karabinków rosyjskich. Charakterystyczną cechą bagnetu jest możliwość przecinania drutów. Umożliwia to specjalne zakończenie pochwy i samego bagnetu.

Czy legendarny SWD Dragunow możemy stać się bronią myśliwską? Oczywiście, że tak. Amunicja 7,62x54R jest szeroko dostępna i swobodnie dobierzemy sobie odpowiedni pocisk. Jednocześnie karabin jako broń kolekcjonerska na pewną będzie cieszył oko właściciela. Wśród kolegów natomiast zyskujemy 1000 pkt do poziomu “master”

Jeżeli natomiast wykorzystałeś już wszystkie “promesy”, albo chciałbyś zostać kolekcjonerem to zapraszam do lektury poniższych artykułów.

DANE TECHNICZNE

Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 54 mm R
Magazynek	10 nab.
Długość	1225 mm
Długość lufy	620 mm
Masa	4,3 – 4,55 kg
Energia pocisku	3500 J
Prędkość pocisku	780 – 870 m/s
Maksymalny zasięg ognia	3800 m
Zasięg skuteczny	600 m